Wat een belevenis is het eerste wat ik wil zeggen! De mogelijkheid om dit mee te hebben kunnen maken, is mij zo dierbaar. Ik ben Niek Gosker dan ook heel dankbaar. Hij is bijna een soort opa voor me.
Ik heb zo genoten van de reis, ook al zijn er allemaal dingen niet gelopen als verwacht. Ik denk dat juist die dingen zoveel hebben bijgedragen aan mijn reis! Bijvoorbeeld de ontsnapte pony, ik kan je wel vertellen dat het helemaal niet leuk was toen we onze Frederiek kwijt waren. Wat wél gebeurde na de ontsnapping is veel tegemoetkoming van iedereen om te helpen met het vinden van Frederiek. Het heeft er stiekem voor gezorgd dat we veel publiciteit kregen. We zullen maar zeggen, alle publiciteit is goede publiciteit. Na het herenigen met onze gezonde Frederiek was het tijd voor een heerlijk ritje naar Koekangerveld. Wat konden wij daar eindelijk lekker slapen! De pony’s konden niet ontsnappen en we sliepen in een echt bed. Toch niet alles over voor een reisje op de grond, liever een zacht bed. Daarna thuis even uitrusten, de pony’s, en wij haha. Dit was een rustig dagje gelukkig. Naast de heisa natuurlijk van een belletje over een aanrijding met Frederiek die later verzonnen bleek te zijn. Na contact te hebben gehad met de verzekering hebben we er niks meer over gehoord. Onze Frederiek was namelijk kerngezond. Nu het volgende avontuur in Wapenveld. Wat een feest, wat achter pony’s aanrennen die het leuk leek de tuin eens aan een nader onderzoek te onderrichten. Wat in hoge mate vreugde opriep bij de jongeren onder ons. Het was echt vakantie! De dag erna nog heerlijk bij de familie van Niek gegeten, voordat we met hen op zoek gingen naar wilde zwijnen. Wat een grote luidruchtige beesten. Niek zegt altijd als we langs ezels komen, ‘kijk je familie’, nou toen kon ik rustig tegen Niek zeggen, ’kijk je broertjes en zusjes’, want ‘luidruchtig’ ademhalen kan hij wel. Hahaha, allemaal liefde zeg ik dan als ik Niek verontwaardigd snuift... Toen kwam de teleurstelling, het spektakel wat in Nijmegen op ons lag te wachten was afgeblazen, wel door onze realistische kant, maar het blijft jammer. Het was te warm voor de auto, de koeling was 95 C, hmm,noem je geen koelen meer natuurlijk. Ook was het voor de paarden en voor ons te warm. Noemen wij dit het einde van de reis naar Rome? Nou, ik niet. Ik hoop mijn reis nog eens echt waar te kunnen maken. Het voorproefje heb ik alvast gehad zeg ik dan maar. Natuurlijk was deze reis ook mijn Eindwerkstuk voor school en ga ik hier wat over vertellen, op spectaculaire wijze, zoals ik Rome had willen bereiken. Dus op 26 januari om ongeveer 19.00 uur begint het blokje van presentaties waarin ik als laatste de gelegenheid krijg wat te vertellen over ‘het voorproefje’. Lijkt het u leuk te komen kijken? Dan bent u van harte welkom! De locatie: Dieserstraat 52, Zutphen.
0 Comments
Vandaag was ik al vroeg wakker: 08:00 uur! Het was gelukkig nog niet zo heel warm dus wij gingen snel maar inpakken. Mijn tent was binnen 5 minuten in de hoes, het is een pop- up tent, dus die is zo uit en in de zak. Niek daarentegen had een oude tent van wel 55 jaar oud en die was wat ingewikkelder om te opzetten en aftebreken. Ik hielp Niek dus maar even met het Inpakken terwijl Liam en zijn zusje de pony’s lieten grazen. Na alles te hebben ingepakt gingen we nog ontbijten bij hen, Merijn en Minou hadden het allemaal weer voor ons klaargezet. Vandaag was het plan zo snel mogelijk naar de zorgboerderij te gaan van Merijn. Om 10:00 uur vertrokken we, uitgebreid uitgezwaaid door Liam. Het was gelukkig maar een kwartiertje rijden dus 10:15 uur kwamen we aan. We werden er hartelijk ontvangen door de deelnemers van Paard & Zo (de zorgboerderij). We parkeerden de vrachtwagen in de schaduw en haalden de pony’s er snel uit. Er waren genoeg deelnemers die klaar stonden om mij te helpen, met gemak en een hoop gebabbel hielpen ze mij met het inspannen. Een jongen in een rolstoel wilde ook graag mee, dus Niek en Merijn bonden de rolstoel achterop de kar tussen de bankjes in, het paste precies. Toen ik de pony’s had ingespannen en een ander meisje op de bok naast mij kwam zitten vertrokken we. Een ander meisje die werkt op de zorgboerderij reed op een pony voorop, om de weg te wijzen en Merijn kwam er met de andere deelnemers in de auto achteraan. We reden een stukje over de weg en kwamen toen al snel in het bos. Daar was een leuk paadje waar we ingingen. Met veel genoegen van de deelnemers op de kar kwamen we een paar obstakels tegen waar we onderdoor moesten of omheen,wat een sensatie! We maakten een klein rondje en kwamen weer bij de auto uit. Het meisje op de bok maakte plaats voor een andere deelnemer en achterop kwam er een jongen bij zitten, met de benen over een leuning. Zo maakten we daarna nog een rondje met de andere deelnemers en toen gingen we weer terug naar de boerderij. De pony waar het meisje voor mij op reed was een kijkerige pony, die niet voorop over het spoor durfde en onder een tak door die over het pad hing. Bijzonder, een groot beest is banger dan mijn kleine vriendjes. Maar het meisje sprong snel van de pony af, klauterde er weer op en zo verliep de tocht soepeltjes terug naar de boerderij. Bij de boerderij aangekomen, ging de laatste deelnemer bij mij van de kar. De jongen in de rolstoel daarentegen wilde eigenlijk heel graag op de bok nog een rondje rijden, zonder zijn rolstoel. Dus Niek en Merijn haalden de rolstoel van de kar, Merijn klom vervolgens op de bok met de jongen op schoot. Zo stuurde ik de pony’s het weiland ernaast in en gaf ik voorzichtig de teugels uithanden. Vervolgens hielp ik hem met de teugels goed vast houden en wat bijstellen van de leidsels en na wat prutsen lukte dat en kon hij alleen sturen. Er werden snel een heleboel foto’s gemaakt door een handige deelnemer. Man ik wist niet dat er iemand in de wereld zo veel geluk en blijheid kon tonen met een glimlach, hij straalde van zijn kruin tot het uiterste van zijn tenen! Dit was de beste dag van zijn leven, vertelde zijn vader mij later! Ik vond het fijn dat we de jongen zo’n groot plezier konden doen door hem het vierspan te laten sturen, wat was hij trots! Hij zal hier de aankomende tijd vast niet over ophouden. Het is bijzonder dat ik deze jongen hiermee zo gelukkig kan maken, en hem de kans kon geven om zijn droom uit te laten komen! Nou dit maakte mijn dag ook! Het was aanstekelijk, zo veel blijdschap! Maar het begon al aardig op te warmen dus we spanden de pony’s snel uit, ruimden het tuig op, namen afscheid van de deelnemers en Merijn en reden al terug naar huis. Man wat was het warm. Toen we thuis aankwamen was de koeling van de auto al 95 graden, dat betekent dat hij bijna het kookpunt had bereikt. Zelfs als we naar Nijmegen hadden gewild had de auto het niet gered, het was dus gelukkig de juiste en verstandigste keuze om terug te gaan naar huis, maar niet de leukste. Thuis ruimden we de rommel op en aten wat yoghurt met muesli, dat hadden we wel verdient. Nadat we de pony’s hadden verzorgt natuurlijk. Ik had ook Nikki’s oog nog even behandeld want er zaten wel een aantal vliegen op. Mamma kwam mij ergens in de middag, maar wij aten eerst ,samen bij Fennie en Niek wat meloen en gingen daarna toch echt naar huis, dit was bijna het einde van de reis naar Nijmegen. Vrijdagavond komen Fennie en Niek bij ons eten om de reis feestelijk af te sluiten, en wie weet, misschien maken we de tocht nog wel af! Of misschien doe we het dan wel echt! Van huis tot Rome, in mijn tussenjaar, of gekoppeld aan een paardensport opleiding. Uiteindelijk blijft dat toch onze droom! Vandaag had ik heerlijk uitgeslapen, midden in de nacht was ik nog een tijdje wakker geweest, maar ik had gelukkig tot 08:45 uur kunnen uitslapen, tot de warmte van de zon op mijn tent mij naar buiten joeg. De pony’s waren rustig gebleven deze nacht en stonden nog rustig te grazen in het weitje. Toen de pony’s biks hadden gekregen en water, werden we geroepen voor het ontbijt. Ook voor ons hadden ze een ontbijtje klaar gemaakt. Het was erg gezellig tijdens het ontbijt! We voelden ons zeker welkom. Na het ontbijt gingen we even opruimen en gingen we de pony’s inspannen en met alle kinderen op de kar naar een picknick plaats waar de ouders naar toe zouden komen zodat we samen konden lunchen. De pony’s, vooral Enzo, waren ontzettende slijmballen en wisten er zo wat stukjes brood bij iedereen af te ritselen. Na de picknick gingen wij weer terug naar hun huis. De pony’s hadden het hierna goed warm, wij spoten ze af en zetten ze weer in het weitje, op een nieuw stukje. Hierna schreef ik de blog van gisteren. Ik ging op een gegeven moment douchen omdat we bij de zus van Fennie gingen eten, daarna zouden we met hen ook de wilde zwijnen voeren! Fennie was al bij haar zus, en de vriend van haar zus toen we daar aankwamen lopen. We kregen wat drinken en wat toastjes. Zo zaten wij een tijdje te kletsen over mijn eindwerkstuk en over de hitte, enz. Op een gegeven moment kwamen we op de temperatuur die voor donderdag was voorspeld. Dit bleek 38 graden te zijn. In die temperatuur zouden wij dan naar Nijmegen moeten rijden in een auto die bloedheet is voor ons, maar vooral voor de pony’s. Toen kwamen we op de optie om niet meer naar Nijmegen te gaan. Waarschijnlijk zouden we er niet heelhuids van terugkomen, dus besloten we om niet meer naar Nijmegen te gaan. Ik vond dat erg jammer, maar als iets belangrijk is is het wel de gezondheid van de pony’s. Dus was het niet verstandig om naar Nijmegen te rijden. Toen ging de zus van Fennie even later koken en ik ging maar even op de nieuwe ligstoelen liggen die tot dan toe bezet was door de zus. Man dat was heerlijk! Als je achterover leunde ging de hele stoel mee en dan lag je met je benen een beetje omhoog en je hoofd ook nog zo naar boven te kijken. Ik heb in de tussentijd wel 4 keer mijn grote glas met water gevuld, het was zo warm! Gelukkig kwam al snel het eten dus kon ik even aan iets anders denken dan de hitte. Het eten was verrukkelijk! Echt super lekker, pasta met een ingewikkelde saus van vlees en vis en groente, echt heerlijk. Ze vertelden dat het recept al meerdere keren was doorgegeven omdat iedereen er zo van genoot. Na de pasta kregen we nog een bakje met heerlijk vers fruit en toen zaten we helemaal vol. Fennie ging op een gegeven moment naar huis, maar wij gingen nog iets super leuks doen: De wilde zwijnen zoeken! We liepen door hun stukje bos naar het hekje dat aangaf dat we in het gelderse bos kwamen. We liepen een stukje over wat zandpaden, en toen kwamen we lang een groot stuk land wat dicht begroeid was met een soort kerstbomen en andere boompjes. We hoorden al wat geknor en roken soms een nootmuskaat/ maggi geurtje, dat waren de zwijnen, vertelde de zus. Toen we een smal zandpaadje insloegen zag ik een paar zwijnen met een hoop geknor wegschieten. We liepen stilletjes door en hoorden af en toe een on tevreden geknor of gepiep van de kleintjes en zagen daarna nog een keer een clubje wegschieten met een paar kleine gillende kleine zwijntjes. Ik schrok me dood! Elke keer als die beesten vanuit de bosjes weg schoten! We gingen ergens stil zitten wachten op de zwijnen, ze zaten heel dichtbij maar ze kwamen niet, ze waren te schuw. Waarschijnlijk kwam dat doordat Niek naast mij niet bepaald licht ademhaalde, die beesten konden dat natuurlijk opvatten als woest gesnuif, dus ik gaf ze groot gelijk! Nadat we een tijdje hadden zitten wachten gaven we het op, en liepen we maar terug naar hun huis. We dronken nog wat terwijl ik nog even mijn app contacten bijwerkte en wat mensen liet weten dat we niet naar Nijmegen zouden gaan, en daarna gingen we terug naar de pony’s en onze tentjes, die op ons lagen te wachten. Althans dat vertelde ik de Niek toen hij nog even wat wilde drinken, ik was doodop! Vanochtend werd ik wakker door vogeltjes bij het raam. Toen ik binnenkwam was Fennie net Niek aan het scheren en knippen. ‘Zo komen er nog meer oh’s en ah’s onze kant op’, zei Niek. Zo, de dag begon weer goed.. haha Vandaag moest Niek in de middag naar de dokter maar ik kon dan mooi even uitrusten met de pony’s knuffelen. Het was erg warm vandaag maar dat hield de pony’s niet tegen in de zon te staan grazen. Wat mij echt opviel was dat de pony’s die mee waren naar Anholt heel aanhankelijk waren. Veel meer dan ik mij kan herinneren. Ik heb uren met de pony’s, dan wel in de schaduw, zitten knuffelen. Nikki’s ogen heb ik nog een keer behandeld met thee en uiteindelijk haalde ik de pony’s naar binnen met wat biks en ruimde ik alle poep op. Toen Niek terugkwam had ik mijn spullen ingepakt. We borgen alle spullen op in de nieuwe bakken aan de zijkant van de vrachtwagen, dat had Niek een tijd geleden al bij gemaakt voor het geval de reis door zou gaan. Fennie had al chinees besteld zodat we snel weg konden naar Wapenveld. Ik moest nog pruimen plukken van Niek als cadeautje voor de mensen die ons in de tuin zouden verwelkomen. Na het eten pakten wij al het eten in de etens tas en koelbox in en deden de slaperige pony’s in de vrachtwagen. Fennie had, zag ik toen wij instapten, nog wat druiven en bananen voor ons ingepakt. Zo het was weer tijd om te vertrekken. Op de snelweg haalde ik snel de pruimen voor de ramen weg, het werd bloedheet in die auto! Bij zwolle mistte Niek de goede afslag, nou dat begon weer goed! We reden wat om maar we kwamen om half acht aan in Wapenveld. Het huis had alleen een hek met twee stenen pilaren aan weerszijden. Om die vrachtwagen daar achteruit in te krijgen bleek nog een hele klus. We waren wel 20 minuten bezig, uiteindelijk moesten we het hek en de boomstammen die op de grond lagen weg halen en toen na een stuk of 8 pogingen kreeg Niek hem uiteindelijk tussen de pilaren door. Toen wilden we de pony’s eruit halen maar we kwamen erachter dat de klep aan de verkeerde kant zat. We konden de pony’s er nu niet uit halen. Maar met wat stapels stenen weg te halen moest het wel lukken. Zo uiteindelijk waren de pony’s eruit, het gaas stond klaar, het water stond klaar dus ze konden er zo in. Nu was het tijd om de tentjes op te zetten. Binnen 5 minuten was die van mij uit de zak, opgezet, haringen in de grond en de slaapzak, mijn matje en mijn kleren erin. Niek had net de binnentent uitgestald op de grond, dat ging allemaal niet meer zo makkelijk. Uiteindelijk was ook Niek’s tent opgezet. Ik haalde het eten uit de auto en de pruimen waren uit het bakje gevallen en lagen over de vloer. Nou dat scheelt ik had toch niks te doen. Na de pruimen te hebben opgeruimd gingen wij even drinken. Een van de kinderen kwam ineens aanrennen, ‘de pony’s zijn los’, riep ze! Nou ik wist niet dat wij zo snel op konden staan met z’n allen. Gelukkig was de tuin heel goed omheind dus konden de pony’s niet het erf af. De pony’s stonden bij het hek maar renden verder de tuin in. Ik liep voorzichtig op hen af toen ze op een gegeven moment in de hoek stonden. Enzo, mijn grote vriend kwam gelukkig naar mij toe lopen en toen kon ik hem bij het halster pakken, de anderen renden door. Ik gaf Enzo even aan Liam, een zoontje van de mensen waar wij logeerden en toen kon ik twee andere pony’s vangen en de laatste was toen geen probleem meer. Het nieuwe stroom apparaat deed het niet dus. Niek sleutelde er wat aan en toen deed hij het ineens. Even later kwam Lars tegen het draad en die vloog meteen midden de cirkel in. Enzo ervaarde even later hetzelfde, Gijs ook, dus Zero keek wel uit. Die avond hebben we veel buiten gezeten met drinken en wat chippies. Het was erg gezellig, allemaal erg lieve mensen! Een voor een druppelde iedereen naar de badkamer en ging slapen. Toen ging ik even later ook maar, het werd al laat. Die nacht bleven de pony’s mooi binnen het hekje! Maandag 22 Juli, dag 3: Vandaag werd ik wakker in mijn bedje toen de zon stiekem door het gleufje tussen de gordijnen heen piepte. Ik had echt heerlijk geslapen! Om half 9 hadden we afgesproken te ontbijten, het was nu 08:09 uur, dus tijd om op te staan. Beneden was Anne al druk bezig met het ontbijt klaar zetten met de hond die om hem heen dartelde. Niek was nog niet op. Even later kwam hij naar beneden en gingen we ontbijten met verse jus en broodjes met ei. Nadat we hadden ingepakt ging ik even bij de pony’s kijken, ze hadden van Niek al eten gehad. We bondden alles op de kar en namen afscheid van Anne en de hond. De pony’s waren weer fris en fruitig en ook Frederiek was in opperbeste stemming. Voorzichtig stapten wij weg. We hadden in de ochtend al samen met Anne op de kaart gekeken naar een mooie route naar huis. We gingen over Koekange en De Wijk en terug naar Staphorst. Over de viaduct naar Koekange. In Koekange maakten we nog even een korte stop bij de spar. Niek haald ewat croissantjes en ice tea. De pony’s werden meteen opgemerkt en een paar kinderen verwenden de pony’s met knuffeltjes en lieve woordjes. Na de boodschappen weer opgeruimd te hebben reden we verder naar De Wijk. De pony’s waren op gewekt toen ze ineens doorhadden waar ze waren, op weg naar huis! We werden toe gelachen en er werd voor ons geklapt in het dorp. Niek zei natuurlijk weer dat ze het over hem hadden,’ik gloei helemaal’, zei hij lachend. Ik moest natuurlijk hard lachen,want dat was ondertussen al een bekend grapje geworden. Net buiten De Wijk vonden we een picknick bankje, hier konden we mooi nog even pauzeren. We haalden de boel van de kar en we gaven de pony’s wat biks en wij warmden de erwtensoep weer op. Tijdens het eten kwam ik toevallig nog bekenden tegen en die vonden het er supermooi uitzien en wensten ons alle plezier. Ook waren er nog wandelaars en fietsers die een foto maakten van de pony’s en de rommel enzo. Nadat we ons buikje rond hadden gegeten konden we alles weer opruimen en de pony’s weer inspannen. Nikki zag ik had een ontstoken oogje, ‘die zal ik thuis behandelen met koude thee’, dacht ik nog. De pony’s waren wel wat moe maar liepen toch met een zekere tred naar huis, ze wisten de weg dus konden wij ook lekker ontspannen op de kar. Bijna thuis gekomen hoorden we al een zacht gehinnik, de pony’s thuis hadden ons al gehoord. We hadden nog zes pony’s thuis staan, die werden verzorgt door de vrouw van Niek en een vriend van Niek samen. Toen we thuis kwamen kwam de overbuurman al aanlopen en vroeg hoe het was gegaan. We vertelden van de de tochtjes naar Anholt en Koekangerveld en naar Spier om de ontsnapte pony op te halen. Hij vond het leuk om te horen en hielp een beetje met het uitspannen van de pony’s. Zodra de pony’s uitgespannen waren brachten wij ze naar achter en konden ze de wei in. Zo deze lieve vier dames waren nu klaar voor de week. Morgen zullen we de vier mannen meenemen. Nikki’s oog heb ik direct even behandelt met koude thee. Later die avond nog een keer. Alle pony’s kregen die avond ook nog biks. Die avond kwamen mijn ouders eten bij ons. Wij konden dus mooi alle verhalen vertellen, die ze nog niet in het blog hadden gelezen. Het was heel gezellig, en ik merkte dat we al zo veel te vertellen hadden over drie dagen, echt bizar! Mijn ouders lachten zich kapot tijdens het luisteren naar onze verhalen, vooral over hoe Niek en ik het vertelden, niet echt bang de ander een beetje te pesten. Wij hebben ontzettend veel lol gehad en er gaan nog zeker meer avonturen aankomen. Dus hou je vast! Half drie 's nachts: 'Kateklopt, kateklop, kateklop'. Dromerig, met een wazige blik strompelde ik het natte gras in. Ja hoor, wat ik hoorde was geen droom. Ik riep naar Niek om hem wakker te maken, maar hij was al wakker. De pony's waren half langs half door zijn voortent gebanjerd op weg naar de vrijheid. De vier pony's waren door een onder stroom staande omheining heen gevlogen. Ik zag nog net een auto ineens langzamer rijden. In die koplampen verscheen nog net Josje die langs huppelde, op naar nachtelijke avonturen. De auto reed daarna gewoon door, nou bedankt! Samen met Niek liep ik in de richting waar het feestje van de pony's plaatsvond. We zagen jammer genoeg helemaal niks! De pony's waren nergens te bekennen. We liepen wat weggetjes af, maar nergens was een spoor van de pony's te vinden. We konden niks anders dan maar weer gaan slapen, niemand zou nu toch de telefoon opnemen. Echt slapen zat er voor mijn niet in. Ik schaamde mij dat ik in mijn bed ging liggen terwijl er wel van alles met de pony's kon gebeuren. Maar uiteindelijk viel ik in slaap. Om 05:00 uur hoorde ik dwars door een droom die ik mij niet meer kan herinneren het geroep van mij naam door Niek. Niek had de pony's gevonden. Dus ik ging in mijn pyjama door de douw, broek hoog opgetrokken. Mijn schoenen werden zeiknat. De pony's stonden in het weiland ernaast, misschien al de hele nacht, alleen konden we wat nu pas zien. Maar oh god! Hartverzakking 2.0, er stonden maar drie pony's in het weiland. Ik had een papieren bekertje met wat biks mee en ik liep al pratend naar de pony's toe. Niek had al eerder geprobeerde de pony's pakken, maar ze renden voor hem weg. Ik was heel rustig en na steeds stukjes te hebben gelopen kwam Nikki de kleinste pony, ineens naar mij toe lopen. Ik ging op mijn hurken zitten en bleef zachtjes praten en schudden met het biks. De andere twee kwamen ook maar eens kijken, dus ik gaf ze allemaal wat biks en ik kreeg Josje te pakken. Niek kwam ook rustig aanlopen en ik tipte hem te blijven praten want ze keken hem wantrouwig aan en ik voelde de spanning onder de pony's stijgen. Toen hij aankwam en mij een halster gaf moest ik alle zeilen bij zetten Josje bij me te houden. Niek pakte de steigerende Josje bij de nek en we hielden haar vast tot ze weer rustig werd en een halster om had. Katy kreeg ook een halster om maar Nikki had daar nog niet zo'n zin in, maar ze liep natuurlijk wel mee. Toen we terug waren ging Niek op de fiets op zoek naar Frederiek. Ik zette de pony's vast en belde de politie. Ik had net de telefoon weer opgehangen en de ellende was nog niet afgelopen, een pony schrok ergens van en ging met haar achterhoef op mijn voet staan. Dat werd een dikke paarse voet! Hoezé, genoeg te beleven en te schrijven voor mijn blog in ieder geval. Ik gaf verslag van het nachtelijke pony avontuur en de vermiste pony. Ze zouden een melding maken. Niek kwam terug zonder Frederiek. We gingen maar ontbijten. Ik belde hulptroepen, mijn ouders om te helpen zoeken met de auto. Toen mijn ouders aankwamen gingen wij met biks en een halster op zoek. Ik werd schor van het roepen, dit bleek niet voldoende. Frederiek was niet in de weide omtrek te bekennen. Ik had geen wifi maar mijn moeder liet mij op haar hotspot en zo kon ik op alle sociale media een melding plaatsen van de vermissing. Na 10 minuten had ik al meerdere berichten van vrienden die het bericht hadden gelezen. Ik kreeg een linkje doorgestuurd van een post van de politie. Ze hadden een pony van de snelweg geplukt. En ja hoor, dit was onze Frederiek. Al meerdere fietsers die we hadden gevraagd hadden het gehad over een pony op snelweg tussen Pesse en Hoogeveen. Wij dachten dat dat niet onze Frederiek zou zijn. Maar dat was het wel! Dus wij namen contact op met de politie en die verbond mij door met de man die de pony hadden gevangen. Die gaf mij weer het nummer van de mensen waar Frederiek nu in het weiland stond. Ik belde deze man en om 13:00 uur hadden wij een afspraak in Spier. Wij gingen inpakken en een tweespan inspannen om de avontuurlijke pony op te halen. Nou wij reden natuurlijk weer verkeerd. Het was altijd hetzelfde liedje, We konden ergens niet verder want de kaart hadden we verkeerd om ofzo, dat zei Niek althans, natuurlijk was dat mijn schuld volgens hem.... We moesten om het dwingelderveld en vonden al snel Frederiek in een schapen wei. En óf de dames elkaar hadden gemist, het was een feestelijke hereniging. De pony's hinnikten elkaar vrolijk tegemoet. We waren een uur later dan verwacht maar dat bleek geen probleem. Samen met de eigenaren van het weitje haalden we Frederiek op. De politie had tegen hen gezegd dat de pony was aangereden, zei gingen er vanuit dat de pony dood was. Maar een tijdje later hoorden ze getrippel van hoefjes en zagen ze een politie auto aankomen rijden met een pony die door het raampje werd vastgehouden en vrolijk meeliep. Ze bleek dus springlevend. Ze mankeerde niks. We spanden de pony die tot nu toe achter de wagen had gelopen samen met Frederiek voor het tweespan en zo reden we ongeveer drie keer zo snel als de op heenweg terug naar Anholt. Toen gingen we verder naar Koekangerveld. Niek was behoorlijk chaggi doordat de pony's tegen elkaar aan gingen hangen maar uiteindelijk hield dat wel op. We waren vooral heel erg blij dat we alle pony's heelhuids terug hadden gevonden. We hoefden maar één keer om te draaien omdat we een verkeerde weg in gingen maar verder was mijn geheugen beter dan Niek dus vonden we een goede weg terug. Het touw wat we gisteren nog waren vergeten in het bos tijdens het pauzeren vonden we nog terug en op een gegeven moment gingen we bij een picknicktafel even rusten. De pony's konden lekker grazen en wij gingen eindelijk, rond 16:00 uur middag eten. We haalden het zeil en gaas van de kar om bij het eten te kunnen komen. We gingen namelijk een blik erwtensoep met rookworst opwarmen in een pannetje! Wat hadden we daar al een tijdje naar uit gekeken! De pony's waren trouwens ook al bijna aan het einde van hun latijn. Wij baarden veel opzien naast het fietspad met onze kampeerspulletjes en pony's. Maar wat nog het meeste opviel waren die scheefgezakte boertjes op een spacefietsen die nors langs sjeesten en deden alsof ze dit de hele dag overal zagen. Vooral Niek was teleurgesteld. Die zegt namelijk altijd dat als mensen ahh, en schattig roepen het over hem gaat. Dit gebeurde hem te weinig naar zijn zin vandaag. Gelukkig kwamen we daarna nog langs genoeg mensen die ahh, en schattig riepen om zijn ego weer op te poetsen. Ik was heel blij dat de pony's deze kilometers aankonden. En uiteindelijk kwamen we in Koekangerveld. Bij een automatisch hek die nadat Niek aanbelde openging. We kwamen bij de vriend van Niek, die het ruim leek te hebben. Hij had zelfs een stuk bos als zijn achtertuin. En twee vennetjes en na wat te lopen over het strakke gazon kwamen we op een stukje waar wat meer gras stond voor de pony's. We spanden alles uit en konden wel 5 emmers water halen tot de dorst van de pony's was gelest. De man, genaamd Anne bleek ook nog als kers op de taart een zwembad te hebben en voor Niek en mij een eigen kamer zodat we niet in tentjes hoefden te slapen. Niek was tevreden, 'zo hoort het', zei hij. Anne kookte voor ons en was heel aardig. We gingen nog een tijdje kletsen en af en toe bij de pony's kijken en toen ging Ik douchen en Niek daarna terwijl ik mijn blog ging schrijven. Het was een spannende dag en heeft genoeg energie gekost, dus waarschijnlijk slaap ik als een roos. Als er nu pony's ontspannen ga ik dat niet meer horen haha. Nou morgen weer een dag. Vandaag was het zo ver, het begin van de trektocht naar Nijmegen. Nou ja, Nijmegen was het idee. Vandaag gaan we naar Anholt, morgen gaan we naar Koekangerveld en overmorgen terug naar Nieks huis. Niek moet de volgende dag naar de dokter maar diezelfde avond zullen wij nog naar Wapenveld gaan en daar overnachten. Daar zullen we twee nachten blijven. Deze twee dagen trekken wij rond in Wapenveld en in de avond gaan we op zoek naar wilde zwijnen! Daarna breken de laatste twee dagen aan. We zullen doorgaan naar Millingen aan de Rijn in de buurt van Nijmegen om daar een nachtje door te brengen. Maar dan de volgende dag is het eindelijk tijd voor de show in de binnenstad van Nijmegen!
Vandaag begon de rit bij Nieks huis. We hadden een topografische kaart waarmee we naar Anholt probeerden te rijden. Dát, bleek nog een hele klus. Ik vertrouwde volledig op de kaart lees kunsten van Niek, achteraf natuurlijk niet geheel verstandig. Het instinkertje zat in het bos. Er was een recht pad door het bos op de kaart maar in werkelijkheid was hij gesplitst naar links en naar rechts. De kaart bleek overigens 40 jaar oud dus hoe we uiteindelijk Anholt hebben gehaald, is mij een raadsel! We reden dan ook twee keer verkeerd, maar gelukkig had ik tenminste niet mijn kwaliteiten overschat en kon ik een oud boertje zover krijgen dat hij mij de weg uitlegde. We hadden de vier dames mee op stap.Maar dat maakt niks uit, ze waren vanaf het begin hartstikke braaf! Een van de voorste pony’s: ‘Katy’ is nog wat jong, 6 jaar, dus die was nog wel eens bang voor een trekker of ‘enge’ dingen. De achterste pony’s : Frederiek en Nikkie, deden ook hun best al was Frederiek wat lui. We kwamen langs een garage en Niek dook even naar binnen om een koevoet te vragen om de rem wat de buigen omdat die door het gewicht van de bagage een beetje aanliep. Al met al een goed begin. We legden de route gestaag af en al snel waren we ongeveer op de helft ergens midden in het bos. Na een tijdje zoeken naar een goede plek om te pauzeren vonden we, aangespoord door de regen een plekje waar we konden schuilen. De heerlijke broodjes met ei, gemaakt door mijn lieve moeder waren een goed compensatie met de opkomende regen. We hebben ongeveer een uur geschuild, Niek viel bijna in slaap en snurkte zelfs, hahaha. Tot een 'brutale' waterdruppel hem wakker maakte. Daarna gingen we maar snel verder, want het was al zo goed als droog. We reden verder en kwamen op een gegeven moment bij een super mooie open plek met vennetjes. Wat een prachtig uitzicht! We waren daarna vervolgens wel de weg kwijt, dus ik gooide mijn charmes in de strijd om een oud nors kijkend boertje zover te krijgen dat hij mij de weg wilde wijzen. Dat was gelukt. We waren er bijna! De zon begon te schijnen en het werd een stuk warmer. En ja hoor, we waren in Anholt. De man die een plekje voor ons had in zijn wij kwam ons op de fiets tegemoet. We reden hun weiland in en lieten de pony’s lekker grazen terwijl wij, nou ja, Niek prutste met het opzetten van zijn tentje. Het was nog steeds prachtig weer, en we gingen bij de gastheer en gastvrouw: Sake en Marieke patat eten. Daarna brak de hel los. Het begon te regenen, zeg maar plenzen en te hagelen als een malle. Ik werd kletsnat toen ik de wei in rende om de tentjes dicht te doen. Ook begon het nog een keer zo hard te regenen dat wij naar het tentje van Niek moesten rennen om zijn spullen uit de tent te halen want die was waarschijnlijk niet lang meer waterdicht na 30 jaar op zolder te hebben gelegen. Nou dat was maar goed ook, wat een weer! Zelfs de buienradar hield het niet bij. Gelukkig konden we op een gegeven moment toen het droog was, de pony’s een nieuw stukje gras geven en droge kleren aan doen. Nou dat was mij het avontuur wel voor vandaag! Morgen weer aan de bak! Vandaag had ik met mijn ouders een gesprek gehad over de reis. De laatste tijd had ik een beetje problemen met het organiseren. Ik liep er wel tegen aan dat ik zo weinig steun en hulp kreeg om de reis te organiseren, behalve mijn peettante en mijn moeder.
we zouden de reis gaan inkorten naar twee weken omdat het te lang ging worden voor de pony's en voor de begeleiders niet haalbaar. Uiteindelijk werd het maar een week. Toen kwamen op het plan om een week in Nederland te gaan rijden, van Staphorst naar Nijmegen. Zo eindigen we bij het begin van de oorspronkelijk geplande reis. Dit leek Niek ook een leuk idee. We gingen aan vrienden vragen of we daar mochten overnachten en dat lukte zo ongeveer. We kwamen uiteindelijk op het plan om steeds een paar dagen een route van de ene naar de andere overnachting te gaan. We gaan een paar dagen van Staphorst naar Anholt en Koekange en terug en naar Wapenveld en uiteindelijk naar Nijmegen. Ik zal tijdens de reis een blog bijhouden over de beleefde avonturen. Wij hebben er zin in en de pony's ook. Hallo Iedereen,
Gisteren was een hele leuke drukke dag! Ik deed namelijk mee aan Hippisch concours Rouveen. Vorig jaar nam ik deel aan de wedstrijd, maar toen ging ik met een tendem, twee pony's achter elkaar. Ik was wel weer klaar voor een uitdaging dus ik ging niet meer met twee pony's voor de sulky, maar drie. Ik had Enzo, Gijs en Josje bij me. Enzo en Josje hadden al vaker in een tendem span gelopen maar Gijs nog nooit. Ook had ik nog nooit met drie pony's achter elkaar gemend. Wel met een zes span maar dan liepen de pony's in paren dus dat is voor hen veel makkelijker. Nu moesten de pony's het helemaal zelf doen, dat was dus best wel spannend. Gelukkig waren Josje en Enzo niet zenuwachtig en zo hielden ze Gijs ook rustig. Een half uur voor dat we gingen starten liep ik al te zweten want het was echt super warm. Een uur voor de start ging ik inspannen zodat ik nog even de tijd had om te oefenen, als het fout zou gaan dan zouden wij namelijk Gijs ertussenuit halen. Dit was gelukkig helemaal niet nodig, ze zetten geen stap verkeerd. Wat was ik trots! Maar jeetje, wat was die ring spannend, vond Gijs. Al die harde muziek! Gelukkig hadden wij op het oefen terrein al even kunnen wennen aan de muziek, maar het was toch een stuk harder in de wedstrijdring. Gelukkig bleven Enzo en Josje zo rustig dat Gijs al na een half rondje al begon te ontspannen. Er was voor ons geen prijs bij. Jammer, maar ik was al zo trots dat de pony's zo hun best hadden gedaan voor mij dat mijn dag al niet meer stuk kon. Toen ik terug reed was ik in een roes van vreugde en liefde voor mijn geweldige pony's, en ik beloonde ze zo veel met klopjes en pepermuntjes dat ze nu waarschijnlijk wel uit hun ego en buik zouden knappen. Als een troost dat ik geen prijs had gewonnen vertelde Niek dat er paar juryleden waar hij mee had staan praten hadden gezegd hadden dat wat ik voor elkaar had gekregen met van die eigenwijze mormels een prijs waardig was, ik moest maar trots zijn, vertelde ze! Nou deze dag kon niet meer stuk! Ik dacht lachend dat ik bijna over de complimenten naar huis dansen. Toen we thuis kwamen mochten alle pony's nog even in de grote wei. Ze bleven wel een uur lang hollen even een hapje gras hier, een hapje gras daar en opnieuw. Ik vond het geweldig om naar te kijken, in het avond zonnetje. Het trok een vredige deken over mij heen, en die nacht viel ik als een blok in slaap. De volgende ochtend stond Enzo al weer op mij te wachten, helemaal fris en vrolijk, klaar voor zijn ontbijt en een ochtendknuffeltje. Simone Hallo iedereen,
Ik zal mij even voorstellen: Mijn naam is Simone Gorter. ik ben 17 jaar en woon in Meppel. Ik zit nu in de elfde klas op de vrije school in Zutphen. Ik moet een eindwerkstuk maken dat later gekoppeld zal worden aan een vak van mijn profiel, cultuur maatschappij. Ik ben een vrolijk meisje, ik hou van uitdagingen aangaan en nog het meeste heb ik een passie voor paarden. Voor mijn eindwerkstuk heb ik als volgt een avontuurlijk en zeer uitdagend plan; om met zes shetlanders naar Rome te rijden. In Rome zal ik dan aankomen en op de Romeinse strijdwagen en vier pony’s naast elkaar over hét Circus Maximus, en over het plein van het Colosseum onze overwinningsronde rijden. Moe van een lange reis ,maar met de vreugde van onze overwinning, word ik ook 18 jaar op de dag wat wij Rome bereiken. Ik heb nu ondertussen al vijf jaar in Staphorst een adres waar ik 10 shetlanders verzorg die van een 72 jarige man zijn; genaamd Niek Gosker. Deze Shetlanders zijn één grote zwartharige en lieve familie. Ik vind ze geweldig! Ik men met deze shetlanders voor de kar, in het bos en over de weg, door waterbakken tussen smalle poortjes door en over grote weilanden. Dit is allemaal geen probleem voor deze sterke pony’s, ze doen dat uit liefde voor ons. Zelf heb ik ook geholpen met het beleren van verschillende van deze pony’s, met eindelijk mijn grote favoriet: Enzo van de Lankhorst. Enzo zal dan ook mee gaan samen met vijf andere lieve pony’s. Deze reis was altijd al Niek’s droom geweest. Natuurlijk leek mij het een geweldig idee, maar het leek altijd onuitvoerbaar en maar een onmogelijke droom. Later hoorde ik dat wij een eindwerkstuk moeten doen op onze school. Toen wist ik meteen wat ik wilde doen! Ik had dat laatste zetje nodig om mij de extra motivatie te geven om het echt te gaan doen! Mijn 18e verjaardag zal nu nog mooier voelen dan die al is! Mijn weg naar Rome leidt mij over mijn persoonlijke weg, vol passie. Het zal mij naar de plek brengen waar ik 18 zal worden, de dag dat ik ’volwassen’ zal worden. Het proces en de reis en de mensen om mij heen zullen mij vormen tot wie ik zal zijn als ik 18 word. Al mijn passie en liefde die ik in mij heb voor paarden en voor reizen, avonturen beleven en uitdagingen aangaan zal ik jullie laten zien in mijn reis. Ik ga een blog bijhouden om te laten zien wat ik doe om de reis voor elkaar te krijgen en wat ik allemaal meemaak tijdens de reis. 20 juli gaan we vertrekken vanuit Nijmegen op de kar met de pony’s, ervoor. Uiteindelijk liep ik tegen wat problemen aan: Niek en ik hebben bijvoorbeeld mensen nodig die met ons mee willen denken en die met ons meegaan om ons te ondersteunen tijdens de reis. Gelukkig zijn er een paar kennissen en familieleden die mee willen om mij te helpen met bijvoorbeeld het regelen van een slaapplaats en het koken en boodschappen doen. Helaas zullen wij wel 4 dagen een paar honderd kilometer moeten rijden, met de vrachtwagen, omdat ik anders Rome niet haal in de zomervakantie. We zullen dus uiteindelijk vier weken over doen om op 14 augustus in Rome aan te komen. Kom jij mij aanmoedigen in Nijmegen tijdens mijn vertrek? Heb je vragen over de reis of organisatie of wij jij mij helpen? Neem contact met mij op! [email protected] 06-34963166 Op instagram: ‘mijnwegnaarrome’. |