Hallo Iedereen,
Gisteren was een hele leuke drukke dag! Ik deed namelijk mee aan Hippisch concours Rouveen. Vorig jaar nam ik deel aan de wedstrijd, maar toen ging ik met een tendem, twee pony's achter elkaar. Ik was wel weer klaar voor een uitdaging dus ik ging niet meer met twee pony's voor de sulky, maar drie. Ik had Enzo, Gijs en Josje bij me. Enzo en Josje hadden al vaker in een tendem span gelopen maar Gijs nog nooit. Ook had ik nog nooit met drie pony's achter elkaar gemend. Wel met een zes span maar dan liepen de pony's in paren dus dat is voor hen veel makkelijker. Nu moesten de pony's het helemaal zelf doen, dat was dus best wel spannend. Gelukkig waren Josje en Enzo niet zenuwachtig en zo hielden ze Gijs ook rustig. Een half uur voor dat we gingen starten liep ik al te zweten want het was echt super warm. Een uur voor de start ging ik inspannen zodat ik nog even de tijd had om te oefenen, als het fout zou gaan dan zouden wij namelijk Gijs ertussenuit halen. Dit was gelukkig helemaal niet nodig, ze zetten geen stap verkeerd. Wat was ik trots! Maar jeetje, wat was die ring spannend, vond Gijs. Al die harde muziek! Gelukkig hadden wij op het oefen terrein al even kunnen wennen aan de muziek, maar het was toch een stuk harder in de wedstrijdring. Gelukkig bleven Enzo en Josje zo rustig dat Gijs al na een half rondje al begon te ontspannen. Er was voor ons geen prijs bij. Jammer, maar ik was al zo trots dat de pony's zo hun best hadden gedaan voor mij dat mijn dag al niet meer stuk kon. Toen ik terug reed was ik in een roes van vreugde en liefde voor mijn geweldige pony's, en ik beloonde ze zo veel met klopjes en pepermuntjes dat ze nu waarschijnlijk wel uit hun ego en buik zouden knappen. Als een troost dat ik geen prijs had gewonnen vertelde Niek dat er paar juryleden waar hij mee had staan praten hadden gezegd hadden dat wat ik voor elkaar had gekregen met van die eigenwijze mormels een prijs waardig was, ik moest maar trots zijn, vertelde ze! Nou deze dag kon niet meer stuk! Ik dacht lachend dat ik bijna over de complimenten naar huis dansen. Toen we thuis kwamen mochten alle pony's nog even in de grote wei. Ze bleven wel een uur lang hollen even een hapje gras hier, een hapje gras daar en opnieuw. Ik vond het geweldig om naar te kijken, in het avond zonnetje. Het trok een vredige deken over mij heen, en die nacht viel ik als een blok in slaap. De volgende ochtend stond Enzo al weer op mij te wachten, helemaal fris en vrolijk, klaar voor zijn ontbijt en een ochtendknuffeltje. Simone
0 Comments
Hallo iedereen,
Ik zal mij even voorstellen: Mijn naam is Simone Gorter. ik ben 17 jaar en woon in Meppel. Ik zit nu in de elfde klas op de vrije school in Zutphen. Ik moet een eindwerkstuk maken dat later gekoppeld zal worden aan een vak van mijn profiel, cultuur maatschappij. Ik ben een vrolijk meisje, ik hou van uitdagingen aangaan en nog het meeste heb ik een passie voor paarden. Voor mijn eindwerkstuk heb ik als volgt een avontuurlijk en zeer uitdagend plan; om met zes shetlanders naar Rome te rijden. In Rome zal ik dan aankomen en op de Romeinse strijdwagen en vier pony’s naast elkaar over hét Circus Maximus, en over het plein van het Colosseum onze overwinningsronde rijden. Moe van een lange reis ,maar met de vreugde van onze overwinning, word ik ook 18 jaar op de dag wat wij Rome bereiken. Ik heb nu ondertussen al vijf jaar in Staphorst een adres waar ik 10 shetlanders verzorg die van een 72 jarige man zijn; genaamd Niek Gosker. Deze Shetlanders zijn één grote zwartharige en lieve familie. Ik vind ze geweldig! Ik men met deze shetlanders voor de kar, in het bos en over de weg, door waterbakken tussen smalle poortjes door en over grote weilanden. Dit is allemaal geen probleem voor deze sterke pony’s, ze doen dat uit liefde voor ons. Zelf heb ik ook geholpen met het beleren van verschillende van deze pony’s, met eindelijk mijn grote favoriet: Enzo van de Lankhorst. Enzo zal dan ook mee gaan samen met vijf andere lieve pony’s. Deze reis was altijd al Niek’s droom geweest. Natuurlijk leek mij het een geweldig idee, maar het leek altijd onuitvoerbaar en maar een onmogelijke droom. Later hoorde ik dat wij een eindwerkstuk moeten doen op onze school. Toen wist ik meteen wat ik wilde doen! Ik had dat laatste zetje nodig om mij de extra motivatie te geven om het echt te gaan doen! Mijn 18e verjaardag zal nu nog mooier voelen dan die al is! Mijn weg naar Rome leidt mij over mijn persoonlijke weg, vol passie. Het zal mij naar de plek brengen waar ik 18 zal worden, de dag dat ik ’volwassen’ zal worden. Het proces en de reis en de mensen om mij heen zullen mij vormen tot wie ik zal zijn als ik 18 word. Al mijn passie en liefde die ik in mij heb voor paarden en voor reizen, avonturen beleven en uitdagingen aangaan zal ik jullie laten zien in mijn reis. Ik ga een blog bijhouden om te laten zien wat ik doe om de reis voor elkaar te krijgen en wat ik allemaal meemaak tijdens de reis. 20 juli gaan we vertrekken vanuit Nijmegen op de kar met de pony’s, ervoor. Uiteindelijk liep ik tegen wat problemen aan: Niek en ik hebben bijvoorbeeld mensen nodig die met ons mee willen denken en die met ons meegaan om ons te ondersteunen tijdens de reis. Gelukkig zijn er een paar kennissen en familieleden die mee willen om mij te helpen met bijvoorbeeld het regelen van een slaapplaats en het koken en boodschappen doen. Helaas zullen wij wel 4 dagen een paar honderd kilometer moeten rijden, met de vrachtwagen, omdat ik anders Rome niet haal in de zomervakantie. We zullen dus uiteindelijk vier weken over doen om op 14 augustus in Rome aan te komen. Kom jij mij aanmoedigen in Nijmegen tijdens mijn vertrek? Heb je vragen over de reis of organisatie of wij jij mij helpen? Neem contact met mij op! [email protected] 06-34963166 Op instagram: ‘mijnwegnaarrome’. |